Rozdział 18

 Szła chłodnym wieczorem kamienną ścieżką. W głębi ducha przeklinała Christiana, że zmusił ją do spotkania o tak późnej porze. Spojrzała w górę i usłyszała znajome postukiwanie, które stawało się coraz bardziej intensywne.

- Deszcz – szepnęła sama do siebie.

Gdy zamknęła oczy, wyobraziła sobie jak malutkie, zimne kropelki spływają po jej bladej skórze. Od tego cudownego uczucia oddzielała ją kopuła. Objęła zmarznięte ramiona dłońmi i szła dalej. Dotarła pod salę gimnastyczną, która swoją wielkością dorównywała Koloseum. Nikogo nie było, więc oparła się o ścianę i postanowiła zaczekać. Mijały kolejne minuty, a go nie było. Podirytowana, weszła do środka. Wewnątrz panował półmrok. Ani śladu żywej duszy.

- Halo – zawołała, głośno tuptając po parkiecie boiska.

Włożyła ręce do kieszeni i postanowiła sprawdzić szatnię. W głębi siebie czuła, że Christian najzwyczajniej w świecie ją wystawił. Błądziła między błękitnymi szafkami. Nagle poczuła jak ktoś pociągnął ją w róg pomieszczenia.  Mocny uścisk dłoni na swoim brzuchu wywołał u niej panikę. Zaczęła się szarpać, chcąc jak najszybciej odtrącić od siebie napastnika.

~*~

Dziewczyna wgłębiła się w fotel, słysząc donośne pukanie do drzwi. Jej szare oczy zrobiły się większe, ze strachu, gdy chłopak spojrzał na nią podejrzliwym wzrokiem.

- Idź do łazienki – powiedział bezgłośnie, wskazując czerwone drzwi.

Przytaknęła i na palcach udała się do pomieszczenia, starając się wywołać jak najmniej hałasu.

Etan pozbierał wszystkie rzeczy, świadczące o obecności dziewczyny i rzucił je pod łóżko. Otworzył i ujrzał brata zmarłej Alexis. Stał w dresie, z rękoma w kieszeni z tym swoim parszywym uśmieszkiem. Etan znał go bardzo dobrze, nie można było mu ufać.

- Cześć – powiedział brązowowłosy, wpraszając się do środka.

- Co chcesz? – spytał blondyn bez ogródek.

- Szukam kogoś…- zaczął, rozglądając się dokładnie.

Ujrzał uchylone drzwi do łazienki. Doskonale wiedział, że jego kolega miał fobie na punkcie niedomkniętych drzwi, szafek itp. Musiała być tutaj.

- Jestem sam, jak widać. – Założył ręce na piersi.

- Widzę, to nie przeszkadzam. – Poklepał go po ramieniu z błyskiem w oku.

Gdy zamknął za sobą drzwi, Vivi poczekała jeszcze kilka sekund, zanim wyszła.

- Jordan? – spytała, zakrywając się dłońmi.

- Osobliwy typ. – Uśmiechnął się, widząc że się wstydzi. – Kończymy?

- Jasne – odpowiedziała, siadając na fotelu.

Ułożyła włosy w taki sposób, w jaki zrobił to Etan. Nie chciała, aby podchodził. Jej ciało zaraz reagowało na jego odurzającą obecność. Obserwowała jak kreśli ołówkiem kolejne linie w swoim szkicowniku. Była bardzo ciekawa efektu. Nagle zatrzymał się i przytknął końcówkę ołówka do swojej dolnej wargi. Lustrował ją spojrzeniem.

- Coś nie tak? – spytała po chwili.

- Właściwie to…- mówił, rozkosznie przeciągając sylaby – wyrosłaś na piękną kobietę, Vivian – dokończył, wypuszczając powietrze z ust.

Momentalnie twarz dziewczyny przybrała kolor dorodnego buraka.

- Nie mów mi tak – zaśmiała się, chowając buzię w dłonie.

Podszedł i chwycił jej ręce. Spojrzała na niego zdziwiona.

- Piękno jest  w środku, wiesz?

Ich twarze dzieliły milimetry, gdy nagle odsunął się od niej jak oparzony.

Odchrząknął i wyprostował się, wplatając nerwowo ręce w swoje złote włosy.

- Przepraszam Vi, to się nie powtórzy – powiedział.

Dziewczyna spojrzała na niego z wielkim zdziwieniem w oczach.

- Co oznacza, że się „nie powtórzy”? – spytała, wstając z fotela. – To znaczy, że następnym razem naprawdę mnie pocałujesz i nie odskoczysz? – zaśmiała się. – Zapomnijmy o tym – dokończyła.

- Christian obdarłby mnie ze skóry – powiedział.

- Brat wyjeżdża za trzy dni – mruknęła.

- To wtedy wrócimy do tej kwestii. – Uniósł znacząco brew.

Zaśmiała się głośno.

~*~

Bardzo silny osobnik zaciągnął ją w róg szatni.

- Nie rób tyle hałasu, idiotko. – Usłyszała tuż przy swoim uchu.

Zaraz opadła zmęczona szarpaniną. Natychmiastowo poczuła bezpieczeństwo.

- Christian zabij…- Jego ręka znów zakryła jej usta.

Odwróciła się w jego stronę i zobaczyła błękitne, wystraszone oczy, błagające, aby nie wydała z siebie żadnego dźwięku.

- Nawet nie drgnij – szepnął, przysuwając ją do siebie.

Dziewczyna usłyszała jak kilka osób wchodzi na sale gimnastyczną. Kroki niosły się echem aż do ciemnej szatni, w której byli.

- Szukać jej – dało się usłyszeć głos starszego chłopaka.

Christian otworzył ostrożnie jedną z szafek, aby nie narobić hałasu. Ruchem głowy kazał jej wejść do środka. Zrobiła to w tempie natychmiastowym. Zaraz znalazł się koło niej i zamknął delikatnie szafkę. Przez dwa wąskie paski zobaczyli jak ktoś zapalił światło. Carmen miętoliła nerwowo koszulkę Christiana. Podpierał się ramieniem, bo oboje ledwo mieścili się w ciasnej przestrzeni.

- Kim oni są? – spytała, ledwo słyszalnym głosem, ale ręka chłopaka znów spoczęła na jej ustach.

Usłyszeli jak ktoś uderza czymś twardym po kolejnych szafkach. Gdy coś stuknęło kilka centymetrów od nich, Carmen lekko podskoczyła.

- Nikogo tu nie ma – ryknął męski głos.

- Wracamy, ruszaj się – odezwał się głos z sali gimnastycznej.

Gdy światło ponownie zgasło, a dźwięk kroków całkiem ucichł, Carmen puściły emocje i zaczęła płakać.

- Nie maż się – powiedział, pomagając wyjść jej z szafki.

- Łatwo ci mówić, to nie ciebie chcieli napaść. – Usiadła na ławce, chowając zapłakaną twarz w dłoniach.

- No, ale uratowałem cię, zobacz. – Uśmiechnął się sarkastycznie, siadając obok.

- Nienawidzę cię! – wrzasnęła, ponownie zanosząc się płaczem.

- Proszę cię, nie jestem dobry w uspokajaniu ludzi – powiedział, kucając naprzeciw niej.  – Nic ci kurwa nie jest, jesteś ze mną, bezpieczna! – krzyknął, gdy nic nie pomagało.

Dziewczyna spojrzała na niego lekko wystraszona. Gdy Wojownik podnosił głos, wydawał się bardzo złym gościem, z którym nie powinno się zadzierać.

- Już – mruknęła, wycierając mokre oczy o rękaw. – Chciałeś ze mną porozmawiać, dlaczego właśnie tu? – spytała, rozglądając się.

- Miejsce nie miało dla mnie znaczenia, ale jednak Arystokratka, która musiała pałętać się w nocy po obozie to był błąd – przyznał.

- Nigdy nie używasz słowa „przepraszam”, prawda? – Spojrzała na niego. – Duma ci nie pozwala. – Uśmiechnęła się.

- Jestem tak samo narcystyczny, jak ty. – Wytknął jej język.

To ona zawsze tak robiła, gdy ktoś ją irytował. Zaśmiała się, widząc Christiana z tą charakterystyczną  miną.

- Chodź,  nie będziemy rozmawiać tutaj – powiedział i pomógł jej wstać.

- Jest późno, liczę na twoją eskortę w drodze powrotnej – oznajmiła, rozkazującym tonem.

- Oczywiście, madame. – Przewrócił oczami.

 ________________________________________________

Hej kochani :)

Uskrobałam dla Was ten rozdział. No, więc znów dużo Chrisa i Carmen oraz Etana i Vivi :) Rozmowa, której byliście tak ciekawi, pojawi się w nastepnym rozdziale, hyhy 3:)

Dziękuję za tyle komentarzy *o* <3

Jesteście świetni ;)

Swoje blogi proszę reklamować w zakładce "Spam", tutaj w komentarzach proszę jedynie o ocenę mojej twórczości.

Do następnego i papatki ;*