Rozdział 16

Pogrzeb odbywał się dwa dni po tragedii. Pastor odprawiał uroczystość w małej kapliczce przy wschodnim murze obozu. Nie w stylu Alexis byłaby ogromna, główna katedra. Zebrało się bardzo dużo osób. Carmen szła pod rękę z Dorianem. Można by powiedzieć, że nie była obecna duchem, błądziła myślami we wspomnieniach. Pierwszy raz mogła zobaczyć brata Alexis, brązowowłosego Nathaniela. Wydawał się w ogóle niewzruszony śmiercią swojej siostry. Stał jak kamienny posąg z opuszczoną głową. Być może postanowił wyłączyć wszystkie emocje, jak Christian owej nocy, gdy zamordowano dziewczynę. Kątem oka Carmen zauważyła postać odzianą w czarną, skórzaną kurtkę. Usiadł ławkę za nią, tak że zdołała bez problemu wyczuć zapach jego wody kolońskiej. Wszystkie mięśnie w jej ciele spięły się jakby gotowe do szybkiej ucieczki. O wilku mowa. Christian i Emma Purcelle pojawili się na pogrzebie ich bliskiej przyjaciółki.

- Wszystko dobrze? – szepnął Dorian, obejmując ramieniem blondynkę.

- Jak to na pogrzebie.

Pokrecił lekko głową. Carmen od dwóch dni stawała się dziwnie burkliwa do wszystkich. Od razu wyczuł, że to musiała być sprawka Christiana, ale w duchu cieszył się, że dzięki temu Arystokratka akceptowała wyłącznie jego towarzystwo.

Udali się za trumną na mały cmentarzyk, gdzie pochowano Alexis. Po wszystkim Carmen udała się w samotności do kampusu. Poprosiła grzecznie Doriana, aby zostawił ja samą, ale i tak szedł dwadzieścia metrów za nią, jak cień. Robił to dla jej bezpieczeństwa.

Zamknęła się w pokoju i położyła na miękkie łóżko. Próbowała wyrzucić ze swojej pamięci całą osobę, jaką był Christian. Chciała go zapomnieć, zniszczyć coś, co do niego czuła. Postanowiła wypielęgnować jedynie nienawiść.

~*~

Następnego dnia wszyscy zostali poproszeni o stawieniu się w głównej auli, gdzie miał odbyć się apel informacyjny. Carmen niechętnie wstała wcześniej, aby brać w nim udział. Weszła ociężałym krokiem do sali. Naprzeciwko siedzisk, obok podestu stali starsi Wojownicy, ustawieni w sześciu rządkach, stojących na baczność. Zasalutowali, widząc Arystokratkę. To było w ich zwyczaju na ważnych wydarzeniach. Carmen kiwnęła im głową na powitanie i usiadła w drugim rzędzie obok Ines, która entuzjastycznie powitała ją buziaczkiem w policzek. Mroźne oczy z trzeciego rzędu Wojowników bacznie obserwowały dziewczynę. Starszy mężczyzna pochwycił w wątłą, pokaleczoną dłoń mikrofon i zaczął przemawiać:

- Zebraliśmy się tu, aby ogłosić bardzo ważną wiadomość. Dotyczy ona głównie Wojowników powyżej osiemnastego roku życia, którzy są już należycie przeszkoleni…-Spojrzał na zaciekawione twarze zgromadzonych. – Otrzymaliśmy depeszę od dowódcy oddziałów we wschodniej części naszego kraju. Jej treść mówi jasno, że potrzeba żołnierzy, którzy dołączą do batalionu „Pancer”. W tym celu co tydzień zostanie wysłanych dwudziestu Wojowników z naszego obozu. Będzie takich grup siedem – oznajmił. – Teraz wyczytam kolejno nazwiska osób, należących do omówionych grup.

Z pierwszej listy wyczytanych Carmen nikogo nie kojarzyła. Chłopcy podchodzili do podestu, aby otrzymać jakiś dziwny papierek. Wielu z nich było jeszcze młodymi, niedoświadczonymi i wystraszonymi ludźmi. Musieli wyjechać, aby bronić granice nowo przyłączonych terenów, które za kilka lat miały się stać terytorium ich państwa. Wojownicy wzbudzali w Arystokratce podziw, ze skrupulatnością i bez sprzeciwu gotowi byli wykonać swoje zadanie. Do niej zaś należeć miało przygotowywanie się do rządzenia przyszłym państwem. Jednak, gdy w drugiej liście jako pierwsze padło nazwisko „Purcelle”, serce Carmen zamarło. 

Wyszedł. Wysoki, pewny siebie, z mroźnym spojrzeniem. Pierwszy raz widziała go w mundurze. Pochwycił z dumą papier i wstąpił do szeregu. Carmen zauważyła, że patrzy na nią bezczelnie, jednak za nic nie potrafiła odgryźć mu się tym samym. Zapewne rozpłakałaby się, gdyby to zrobiła. Coś w niej pękło, durne fochy i obrażania się były niczym w porównaniu do tego, co przed chwilą usłyszała. Mogła go już więcej nie zobaczyć. Za dwa tygodnie opuści obóz na okrągłe dwa miesiące. Ta myśl rozrywała każdą cząstkę jej ciała.

~*~

Późnym wieczorem usłyszeli głośne pukanie do drzwi. Na polecenie Ines, brunet podszedł i otworzył.

- Czego tu chcesz?! – rzucił oschle.

Gość bezceremonialnie wszedł do środka. Rozejrzał się po pomieszczeniu po czym spojrzał na oboje.

- Mam interes, Winteen – oznajmił, chowając ręce w kieszenie bojówek.

- Co może chcieć Wojownik od Arystokratów? – spytała zaciekawiona Ines, obchodząc go scenicznym krokiem.

- Widzę jak mamicie Carmen kłamstwami – zaczął, na co brązowowłosa zmrużyła oczy. – Pozwolę na to pod jednym warunkiem.

- Jakim? – rzucił szybko spanikowany Dorian.

- Zapewnicie jej ochronę, podczas gdy ja będę nieobecny – wyjaśnił, siadając na skórzanej kanapie, po czym spojrzał bacznie na oboje.

Ines chodziła nerwowo po pokoju.

- Twoja prośba nie jest bezpodstawna…- mruknęła Arystokratka. – Sądzisz, że morderstwa się powtórzą? – spytała bez ogródek.

- To chyba oczywiste – przytaknął Christian. – Stworzyła się nowa grupa. Naukowiec to tylko zastraszenie, później padnie na was. – Uśmiechnął się sarkastycznie.

- Ines, jeśli pozwolisz, chcę zamienić słowo z Purcellem na osobności – ozwał się Dorian, gdy zauważył, ze chciała się odgryźć jakąś kąśliwą uwagą.

- Dobrze. – Wyszła z pokoju, trzaskając drzwiami.

Arystokrata usiadł obok Christiana, patrząc oceniająco.

- Zapewnię, że Carmen nie spadnie włos z głowy, jeśli ty przestaniesz się do niej zbliżać – powiedział szorstko.

- Jakbyś nie zauważył, już tego nie robię – warknął Wojownik. – Twoje zapewnienia są dla mnie nic nie warte, kiedyś już obiecywałeś…

- Dosyć – przerwał głośnym tonem.

Przeczesał brązowe włosy palcami, aby odgonić myśli o Bethany.

- Carmen nie stanie się krzywda – oznajmił Arystokrata i nalał z kryształowej karafki trunku do pokala. Gestem dłoni zaproponował również Wojownikowi, który leniwie przytaknął głową.

- Ja się nie zbliżam, a ty zapewniasz jej bezpieczeństwo, nie bardzo ufam Ines – przyznał.

Dorian stuknął jego szklankę i obaj wypili całą zawartość. Dokonali utargu.

- Jeśli wrócę i zobaczę jej nagrobek…- Wciągnął mocno powietrze. – To chociażbyś nie żył, zabiję cię na nowo. – Wyszedł z pokoju, zostawiając Doriana z tą groźbą.

~*~

Vivi trenowała na worku treningowym.

- Cześć mała – powiedziała, nie odrywając się od zajęcia.

- Jak się czujesz? – spytała Carmen, podchodząc do przyjaciółki. Objęła odkryte ramiona rękoma.

- Chodzi ci o Alexis, czy brata?

- Chodzi o Christiana – powiedziała cicho, jakby walcząc sama ze sobą.

- To jego obowiązek Carmen, to obowiązek każdego Wojownika. – Zatrzymała rozbujany worek i posłała krzepiący uśmiech w stronę Arystokratki.

- Mogę spróbować? – Wskazała ruchem głowy na obiekt.

- Jasne. – Zaśmiała się Vivi, zdjęła rękawice i założyła je Carmen.

Christian wszedł na salę, ale widząc niecodzienny widok, skrył się za stosem sprzętu gimnastycznego. Uśmiechnął się mimowolnie, widząc Arystokratkę w koronkowej sukience i balerinach, która uderzała z całych sił w worek treningowy. Jej próba kopnięcia zakończyła się gruchnięciem o parkiet. Vivi jak i Carmen wybuchły gromkim śmiechem. Christian zachichotał, pokręcił głową w geście dezaprobaty i czmychnął ukradkiem na siłownie.

- Podoba mi się! – krzyknęła entuzjastycznie blondynka, podnosząc się z posadzki.

- Brakowało mi prawdziwej ciebie – przyznała Vi, przytulając przyjaciółkę swoimi umięśnionym rękoma. – Christianowi na pewno też – dodała szeptem, gładząc ją po plecach.

Doskonale zdawała sobie sprawę, że Christian musiał zranić słowem Carmen, aby było im obojgu łatwiej przeżyć rozłąkę.

________________________________________________

Cześć kochani!

:)

Po dłuższej nieobecności udało mi się wyskrobać rozdział szesnasty :)

Dziekuję za tak dużo wyświetleń.

Rozdział dedykuję tym, którzy komentują oraz Wiktorii, która wciagnęła się w moje wypociny :D ;*

16 to może nie jest okrągła liczba, ale właśnie pod tym rozdziałem proszę Cię, drogi czytelniku o komentarz :) Być może czytasz po cichu, nie dajac o sobie znać, ale teraz chciałabym, abyś napisał choć kilka słów. (Jest opcja anonimowego komentarza, jeśli nie masz konta lub chcesz pozostać tajemniczy xD)

Do następnego ;*

A.Wilk

Ps. Tych, których serce złamało się na wieść o wyjeździe Christiana pocieszę - nasz wojownik wróci...Albo i nie 3:D *diabelska emotka*.

Dowiecie się tego w następnych rozdziałach ^^