Rozdział 9 cz.2

- Zaginęłaś w akcji? – spytał, gdy wróciła po dwudziestu minutach.

- Spotkałam Vivi – wyjaśniła.

Nagle cała muzyka ucichła i na scenę wkroczył wysoki, chudy mężczyzna. Po licznych bruzdach na jego twarzy można by stwierdzić, że liczył sobie bardzo wiele lat. Na jednym oku miał bielmo. Odchrząknął głośno, wziął mikrofon i zaczął przemawiać:

- Witam wszystkich bardzo serdecznie, a zwłaszcza naszych Wojowników. Organizacja tej imprezy jest wyrazem hołdu i podziękowania za waszą ciężką pracę w obronie tych, którzy zamieszkują ten obóz…

- Chris, kto to jest? – spytała Carmen, patrząc na staruszka.

- To dowódca obozu – odpowiedział. – Nie nazywaj mnie Chris – dodał po chwili, zirytowany.

- Jak wiemy za tydzień dołączą do nas nowi rekruci, sprowadzeni z różnych zakątków Ziemi. Proszę was o ich ciepłe przyjęcie. To wszystko co miałem wam do przekazania. Poproszę teraz moją wnuczkę o uroczyste rozpoczęcie tańców jej piosenką. – Zszedł chwiejnym krokiem ze sceny i ucałował w policzek piękną, wysoką dziewczynę, która potem zajęła jego miejsce na podeście.

- Witam serdecznie, zapraszam wszystkie pary na parkiet i życzę udanego wieczoru. – Uśmiechnęła się szeroko.

- To Ines van Roth – oznajmił Christian, widząc ciekawość w oczach blondynki.

- Musimy iść tańczyć? – spytała Arystokratka, zwracając ku niemu wzrok.

- Nie – odparł sucho. – Chyba, że chcesz…

Rozbrzmiały wolne, romantyczne dźwięki ładnej melodii fortepianu. Ines zaczęła swój występ. Śpiewała jak anioł, nie można było przestać słuchać jej słodkiego, delikatnego głosu, który bezbłędnie wchodził w bardzo wysokie tony.

- Nie lubię wolnych tańców – przyznała, widząc jak pary kołyszą się powoli, przywierając do siebie.

Taka bliskość z Christianem mogłaby przyprawić ją o dziwne uczucie. Wolała trzymać się na dystans od Wojownika. Piosenka była z pewnością o miłości. Van Roth bardzo wczuła się w jej wykonanie. Carmen zdawało się, że śpiewa to do jednej osoby, bo wciąż patrzyła w ten sam punkt, jednak nie mogła dostrzec potencjalnego odbiorcy.

Marzenia są niczym anioły

Nie dopuszczają do nas zła

A miłość jest jasnością,

Która przepędza ciemność

Tak bardzo jestem w Tobie zakochana

Uczyń miłość swym celem

Następne piosenki były o wiele szybsze, toteż Christian natychmiast porwał blondynkę na parkiet. Ruszał się nieziemsko. Carmen w wysokich obcasach czasami nie mogła nadążyć za ilością obrotów i szybkich kroków. Bawili się razem świetnie.

~*~

- Jesteś żałosna Ines – powiedział, uśmiechając się wrednie.

- Niby czemu? – Uniosła brew i podeszła do niego.

- Włada Tobą uczucie… Staczasz się – wyszeptał do jej ucha.

Stanęła obok i nalała sobie wódki z sokiem.

- W takim razie jesteśmy w tej samej sytuacji. – Uśmiechnęła się chytrze, patrząc na Carmen, która tańczyła z Christianem.

- Purcelle nie jest żadnym problemem – przyznał, patrząc na nią pobłażliwie. – Wkrótce Carmen sama do mnie przybiegnie, tylko potrzeba na to trochę czasu. Za to ty zachowujesz się jak zdesperowana idiotka. Łazisz za tym Artystą jak cień.

- To nie twoja sprawa – odpowiedziała gorzko. - On jest kimś, kim nie da się manipulować, nie poleci też na ładną buzię. – Spojrzała w stronę Etana, który siedział z Vivi. – To czyni go kimś, kogo muszę za wszelką cenę mieć. Nie zrozumiesz tego.

- Jesteś w bagnie, droga kuzynko – stwierdził, spoglądając na nią z ukosa. – Jednak mogę ci pomóc…

- Doprawdy? – Uśmiechnęła się lekko, mrużąc oczy, w niedowierzaniu.

- Tak, ale ten plan łączy się z moim. – Spojrzał na śmiejącą się do Wojownika Carmen. – Musisz tylko robić co karzę, a dostaniesz swojego Woods’a – dodał sucho.

- Od dziecka byłeś cwany, ale za to cię lubię. – Zaśmiała się i wypiła spory łyk trunku.

- Krew z krwi – odpowiedział i stuknęli się kryształowymi szklankami.

Dorian zostawił Ines samą, po czym ruszył na parkiet. Piosenka skończyła się. Podszedł do Christiana i Carmen.

- Można prosić do tańca? – spytał, chwyciwszy drobną dłoń blondynki.

- Czekam tam. – Wojownik wskazał lożę, w której siedzieli jego bliscy znajomi.

Carmen przytaknęła mu głową.

Dorian uśmiechnął się do Arystokratki, gdy jej towarzysz odszedł. Przyciągnął ją lekko do siebie. Rozbrzmiały powolne dźwięki muzyki. Większość osób zeszła z parkietu, czekając na coś szybszego. Brązowooki złapał partnerkę w talii, a jej prawą dłoń ujął delikatnie w swoją. Lekko zdezorientowana blondynka ułożyła lewą rękę na ramieniu partnera. Prowadził ją powoli, dzięki czemu mogła swobodnie przyzwyczaić się do małej odległości, która ich dzieliła i wyczuć, kiedy chce zrobić krok do przodu, bądź do tyłu.

- Jak się bawisz? – powiedział tak, że poczuła jego ciepły oddech na swoim uchu. Przeszedł ją przyjemny dreszcz.

- Jest bardzo miło – oznajmiła, kładąc lekko podbródek na jego ramieniu. – A ty?

- Teraz jest idealnie. – Zaśmiał się cicho i zrobił jej obrót, po czym ponownie pozwolił jej przylgnąć  do siebie.

- Ines bardzo pięknie śpiewa – przyznała.

Potwierdził skinieniem głowy.

- Znasz ją dobrze? – spytała, patrząc mu w oczy.

- Poznaliśmy się dopiero tutaj, w obozie – skłamał, po czym uśmiechnął się delikatnie. – Wyglądasz pięknie, ale ten strój nie pasuje do ciebie – dodał po chwili, lustrując ją dokładnie.

- Jak to? – Zmarszczyła brwi.

- Gdy mówię sobie „Carmen”, zawsze widzę dziewczynę w jeansach i za dużej bluzie Vivi. – Zaśmiał się. – Już kiedyś ci mówiłem, że nie pasujesz do Arystokratów, jesteś zbyt…- Zrobił krótką przerwę, aby złapać dobry kontakt wzrokowy. – Prawdziwa – dokończył, wypuszczając wstrzymany oddech ustami.

- Co to oznacza? – spytała i uśmiechnęła się lekko, czując słodki zapach alkoholu z jego ust.

- Nie jesteś zakłamana, perfidna, egoistyczna – szepnął. – Jesteś po prostu wyjątkową i niespotykaną osobą.

- To bardzo miłe z twojej strony – przyznała. – Dziwi mnie twoja otwartość i niewstydliwość w komplementowaniu. – Uniosła jedną brew.

- Mówię prawdę, nie komplementuje – wyjaśnił.

 Carmen odsunęła się powoli z uśmiechem na ustach, gdy muzyka przestała grać. Ręka Doriana zeszła niechętnie z jej talii. Chłopak spojrzał na nią swymi ciepłymi oczami.

- Dziękuję za taniec.

- To ja dziękuję – odpowiedziała i odeszła w stronę loży.

Usiadła obok Christiana, po jej lewej siedziała Katia.

- W porządku? – spytała blondynka, widząc dziwne spojrzenie Wojownika.

- W jak najlepszym – odpowiedział gburowato i sięgnął po swoją szklankę.

- Za dużo już wypiłeś – skomentowała Siergiejew, widząc że nalewa sobie czystej wódki.

- Jestem pełnoletni, więc się odczep. – Uśmiechnął się.

- Co to? – spytała rozpromieniona Carmen, szczerząc się do Wojownika.

- Zapomnij – mruknął Christian. – To nie dla dzieci.

~*~

- Za godzinę północ – oznajmił Etan, spojrzawszy na swój srebrny zegarek. – Masz ochotę jeszcze potańczyć? – spytał, uśmiechając się lekko.

- Etan…- zaczęła niepewnie. – Czy mogłabym cię o coś spytać?

- O co tylko chcesz. – Dopił szampana ze swojego kieliszka.

Vivian wyprostowała się, wzięła głęboki oddech i chciała już coś powiedzieć, kiedy Christian i Carmen przysiedli się do nich.

- Niesamowita impreza! – krzyknęła wesoło Carmen, aż kilka osób zwróciło ciekawskie spojrzenia w ich stronę.

Purcelle otworzyła szerzej oczy na zachowanie koleżanki.

- Christian, co jej jest?! – spytała zdenerwowana.

- Sama chciała. – Uśmiechnął się wrednie.

- Nie wierzę, spiłeś ją! – oburzyła się, wzdychając głośno.

Etan wybuchnął śmiechem, widząc złość swojej partnerki. Skomentowała to nienawistnym spojrzeniem.

- O co wam chodzi? Super impreza, a wy tacy sztywni!

- Carmen, bądź cichutko – powiedział ironicznie Christian. - Pogarszasz moją sytuację.

- Daj spokój Vivi, dziewczyna się dobrze bawi – uspokoił ją Etan. – Jest z Christianem, więc krzywda jej się nie stanie - dodał.

- Pilnuj, żeby nie nabroiła – warknęła i wyciągnęła palec wskazujący w stronę brata. – My idziemy tańczyć – oznajmiła, ciągnąc blondyna za rękę.

- Nie jesteś przypadkiem głodna? – spytał Christian swoją towarzyszkę. – Nie jadłaś nic jeszcze - zauważył.

- Ta sukienka jest naprawdę ciasnawa, nawet na pusty żołądek – powiedziała szczerze.

Christian zaśmiał się. Ten dźwięk sprawił, że Carmen przeszły dziwne dreszcze. Odrobina alkoholu służyła Purcelle’owi. Stał się bardziej rozrywkowy i mniej sarkastyczny. Czuła się przy nim dobrze. Zaczęła rozumieć jego czarny humor, który zaczął ją również rozbawiać. Uśmiechnęła się łagodnie.

- Lubię pijanego Christiana – stwierdziła.

- Zamknij się i chodź już, jestem głodny. – Zaśmiał się i pomógł jej wstać z kanapy.

Podeszli do stołów. Carmen w życiu nie widziała tak dziwacznych potraw. Wskazywała palcem kolejne i kolejne, a Christian tłumaczył jej z czego są zrobione i jak smakują.

- Spróbuje – powiedziała odważnie, biorąc w dwa palce małą krewetkę, uprzednio maczając ją w czerwonym sosie.

- Po pierwsze nie ładnie jeść palcami panno Ronovan, a po drugie nie radziłbym. – Spojrzał na nią rozbawiony.

- Doprawdy?! – Wsadziła owoc morza do ust. Rozgryzła powoli krewetkę po czym zaczęła machać rękoma na wszystkie strony. Christian odsunął w ostatniej chwili szklankę z wodą, po którą miała sięgnąć.

- Zwariowałaś chyba – mruknął, słysząc jej ciche piski po czym podał jej dziwne listki. – Żuj to. Nie będzie paliło.

Faktycznie miał rację. Gdy Carmen rozgryzła je w swojej buzi, ich sok złagodził ostre pieczenie w przełyku. Powoli jej oddech się normował.

- Nie mogłeś powiedzieć wcześniej! – oburzyła się, widząc jak zwija się ze śmiechu.

Nagle spoważniał.

- Bądź cicho przez chwilę – poprosił, przechylając głowę lekko w bok. – Słyszysz?

- Muzyka? – spytała, nie wiedząc o co chodzi.

Nagle podłoga pod nimi zaczęła się trząść. Na jednym z ogromnych okien zaczęły się pojawiać rysy pęknięć. Nagle szyba runęła, rozsypując odłamki po marmurowej posadzce. Chłopak, który siedział nieopodal dostał szkłem w ramię. Tamował wytryskującą krew drugą ręką.Większość osób zaczęła krzyczeć i piszczeć. Jedni tłoczyli się do wyjścia, drudzy wchodzili w głąb budynku.

- Trzęsienie ziemi?!

- Nie Carmen. Bombardowanie! – Starał się przekrzyczeć hałas, który panował w sali.

Nagle rozległo się głośne wycie syreny. Christian zobaczył przerażenie w oczach blondynki.

__________________________________________________________________

Rozdział niepoprawiony!

Przepraszam, ale nie miałam czasu na rozpatrzenie, czy są błędy.

Ten tydzień jest bardzo zabiegany dla mnie ;-;

Mam nadzieję, że chociaż treść się obroni :D

Jeśli chodzi o piosenkę, którą śpiewała Ines to dodam ją do mojego odtwarzacza (tego czarnego na górze).

Liczę na komentarze ;*

Pod tym rozdziałem postaram się odpowiedzieć na każdy <3

Pozdrawiam.

A. Wilk